شیرین‌بیان (GlycyrrhizaglabraL.) گیاهی است دارویی از تیره Fabaceae که به دلیل دارا بودن ترکیبات مختلفی مانند تری ترپن ساپونین ها، چالکون ها، انواع فلاونوئیدها ازجمله گیاهان دارویی با ارزش ایران می باشد. ماده گلیسریزین موجود در ریشه های این گیاه از مهم ترین ترکیبات شیرین‌بیان بوده که حدود پنجاه برابر شیرین تر از ساکاروز می باشد. درخواست برای محصولات مختلف حاصل از این گیاه به حدی است که گسترش اراضی زیر کشت این گیاه امری ضروری است. شیرین بیان ازجمله گیاهان دارویی خودروست وکمترموردکشت وکارقرارگرفته است. این گیاه در کشور پراکندگی وسیعی داردو ریشه آن به صورت خشک شده یا عصاره، یکی از مهم ترین اقلام صادراتی کشورمان در بخش گیاهان دارویی است. میانگین صادرات چهار سال گذشته شیرین بیان براساس گزارش گمرک جمهوری اسلامی ایران حدود 37 میلیون دلار بوده است.در ایران 13 کارخانه فعال در زمینه تهیه پودر و عصاره شیرین بیان وجود دارد که تقریبا تمامی مواد اولیه خود را از برداشت عرصه های طبیعی تامین می نمایند. به دلیل برداشت بی رویه از منابع طبیعی، خطر انقراض، این گیاه را تهدید می نماید. تجربه ایی که در چین رخ داده است.کشور چین روزگاری نه چندان دور به عنوان یکی از مهم ترین صادر کنندگان پودر و عصاره شیرین بیان به حساب می آمده از سال 2001 به عنوان وارد کننده ریشه شیرین بیان مطرح و تنها در سال 2011 به تنهایی بیش از 10 هزار تن ریشه شیرین بیان وارد نموده است. بنابراین فرآهم نمودن شرایط و امکانات مناسب جهت زراعی سازی این محصول دارویی مهم کشور ضروری است. شاید یکی از مهم ترین نهاده ها در زراعی سازی شیرین بیان را بتوان در اختیار داشتن ژنوتیپ برتر با خصوصیات زراعی و فیتوشیمیایی مطلوب دانست. لذا این پروژه در نظر دارد ضمن شناسایی ژنوتیپ هایی با خصوصیات مطلوب، وجود احتمالی تنوع بین جمعیت های مطرح کشور را تعیین و مطالعات تکمیلی مرتبط، اعم از تعیین وراثت پذیری صفت تولید گلیسریزین و گلابریدین تا مطالعه برخی عوامل زراعی موثر بر عملکرد را بررسی نماید.